اشاره : یادداشت زیر به قلم حبیب دهقان نسب ، بازیگر سینما و تلویزیون است که در ویژه نامه وبسایت سینما فستیوال ، به نام ” سی نمای بهاری ” منتشر شده است .
ﯾﺎدش ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ، ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی اﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ دﯾﮕﺮ ﺑﻮی ﻋﯿﺪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻣﯽ رﺳﯿﺪ . از ﮐﻨﺎر دﯾﻮار ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﺒﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدی ، ﺑﻮی ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎی ﺑﻬﺎرﻧﺎرﻧﺞ ، ﻣﺸﺎﻣﺖ را ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد .
ﻗﺎﻟﯽ ﻫﺎی زﻣﯿﻨﻪ ﻻﮐﯽ ، آب ﺧﻮرده و ﭘﺎ ﺧﻮرده ، ﺗﺮ و ﺗﻤﯿﺰ در ﺳﯿﻨﻪ ﮐﺶ آﻓﺘﺎب از ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻫﺎ آوﯾﺰان ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺎه ﮐﻪ از زﯾﺮ آن ﻫﺎ ﮔﺬر ﻣﯽ ﮐﺮدی ﭼﮑﻪ ﭼﮑﻪ ﻫﺎی آب ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺖ را ﻧﻮازش ﻣﯽ داد و ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﺑﺸﻘﺎب ﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﺷﺪه از ﻋﺪس و ﮔﻨﺪم و ﻣﺎش را ﻣﯽ دﯾﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ .
ﯾﺎدش ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی اﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎی ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ و ﭘﺎﮐﺖ ﻫﺎی آﺟﯿﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ دﺳﺖ ﻫﺎ و در زﯾﺮ ﺑﻐﻞ ﻫﺎ از ﻗﻨﺎدی ﻫﺎ و آﺟﯿﻞ ﻓﺮوﺷﯽ ﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﮐﻮدﮐﺎن را ﻣﯽ دﯾﺪی و ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪی ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺧﻮردن ﯾﮏ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و از آن ﻫﺎ درﯾﻎ ﺷﺪه ﺑﻮد .
ﻟﺒﺎس ﻓﺮوﺷﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ آوﯾﺰان ﮐﺮدن ﻻﻣﭗ ﻫﺎی رﻧﮕﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ در ﻣﻐﺎزه ﻫﺎﯾﺸﺎن و ﭼﯿﺪن ﻟﺒﺎس ﻫﺎی رﻧﮕﺎرﻧﮓ در وﯾﺘﺮﯾﻦ ﻫﺎی ﺷﯿﺸﻪ ای ، ﺟﻠﻮه ای دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ داده ﺑﻮدﻧﺪ .
ﯾﺎدش ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ، ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی اﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺷﻬﺮ ﭘﺮ از ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ، ﻫﯿﺎﻫﻮ و ﺷﻠﻮﻏﯽ ، رﻓﺖ و آﻣﺪ ، ﺧﻨﺪه و ﮔﺮﯾﻪ ، ﻏﻢ و ﺷﺎدی ﻣﯽ ﺷﺪ . ﻣﺮدم دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ، زن و ﻣﺮد ، ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺰرگ ، ﭘﯿﺮ و ﺟﻮان ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮر ﺟﯿﺒﺶ رﺧﺖ و ﻟﺒﺎس ﻧﻮ ﺑﺨﺮد ﺑﺴﺎط ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻋﯿﺪ را ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﺪ و ﺧﻼﺻﻪ … ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻋﯿﺪ ﺑﺮود .
ﯾﺎدش ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ، ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی اﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ؛ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﭘﻮل ﻫﺎی ﻋﯿﺪی ﻣﯽ اﻓﺘﺎدﯾﻢ و ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﺎن ﻋﻤﻪ و داﯾﯽ و ﺧﺎﻟﻪ و ﻋﻤﻮ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ و ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﻋﯿﺪی ﮔﺮﻓﺘﻦ از او ﻣﯽ رﻓﺖ را در ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻢ ﻗﻄﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﻣﺎن ﺣﺴﺎب و ﮐﺘﺎب ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮل ﻫﺎی ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﻋﯿﺪی ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﯿﻨﻤﺎ رﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﯿﻠﻢ دﯾﺪ ؟ راﺳﺘﯽ اﻣﺴﺎل ﻗﺮار اﺳﺖ از ” ﻧﻮرﻣﻦ وﯾﺰدوم ” ﺷﯿﺮ ﻓﺮوش را ﻧﻤﺎﯾﺶ دﻫﻨﺪ ، ﺗﺎزه ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﻧﻮروز ﺳﯿﻨﻤﺎ ﭘﺎرس ﻫﻢ ﻓﯿﻠﻢ ” ﻫﺎﺗﺎری ” اﺳﺖ ﮐﻪ ” ﺟﺎن وﯾﻦ ” ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .
ﯾﺎدش ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ، ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی اﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ؛ دﻟﻤﺎن را ﺑﻪ ﺳﯿﺰده روز ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻫﯿﻢ داﺷﺖ ، رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﻮم و ﺧﻮﯾﺶ ﻫﺎ ، آﻣﺪن دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﯾﺎن ، ﻣﺎچ و ﺑﻮﺳﻪ ، ﮔﻞ ﻫﺎی ﺧﻨﺪه ، ﺧﻮردن ﺷﺮﺑﺖ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ و آﺟﯿﻞ ﻫﺎی ﭘﻨﻬﺎن و آﺷﮑﺎر ، ﭼﺸﻢ ﻏﺮّه ﻫﺎی ﭘﺪر ، ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻫﺎی ﻣﺎدر ، دل ﭘﯿﭽﻪ ، اﺳﺘﻔﺮاغ ، دﮐﺘﺮ ، آﻣﭙﻮل .
ﯾﺎدش ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ، ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی اﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ؛ ﺑﻪ ﮔﻮدی ﻫﺎی ﺧﯿﺎﺑﺎن ” ﮔﻞ ﮐﻮب ” ﮐﻪ ﺑﻪ ” ﺗﮕﺰاس ” ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از روزﻫﺎی ﻋﯿﺪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻣﺤﻞ ﻧﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ ﺗﺮک اﺳﺐ ﮐﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ ﺗﺮک ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی درﺧﺖ در ﮔﻮد ﻫﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ روی اﻧﮕﺸﺘﺎن اﺷﺎره و وﺳﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺗﯿﺮ و در آوردن ﺻﺪای ﺷﻠﯿﮏ ( ﮐﯿﻮ ﮐﯿﻮ ) ادای ” ﺟﺎن وﯾﻦ” و ” ﮔﺮی ﮐﻮﭘﺮ ” و ” ﺑﺮت ﻟﻨﮑﺴﺘﺮ ” و ” آﻟﻦ ﻻد ” را در ﺧﻮاﻫﯿﻢ آورد ﺑﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ از ” رﯾﺘﺎ ﻫﯿﻮرث ” و ” ﻻﻧﺎ ﺗﺮﻧﺮ ” و ” ﮐﺘﯽ ﺟﻮرادو ” ﯾﺎ ” وﯾﻮﯾﻦ ﻟﯽ ” ﺑﺎﺷﺪ .
ﯾﺎدش ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ، ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی اﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ؛ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ در ﺑﺎزﮔﺸﺖ از آرﺗﯿﺴﺖ ﺑﺎزی ﮔﻮد ﻫﺎی ﮔﻞ ﮐﻮپ ، ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻧﻮ ﻧﺒﻮد و ﺳﺮ و ﺻﻮرت زﺧﻤﯽ و ﺧﺎک آﻟﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎد از ﺗﯿﺮ درد ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﭘﺪر را در ﮔﻠﻮ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﺻﺪای ﻣﺎن ﺑﻪ ﮔﻮش دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ زﺧﻢ ﺧﺠﺎﻟﺘﺶ از زﺧﻢ ﻧﯿﺶ ﺷﻼق ﭘﺪر ، ﺟﺎن ﺳﻮزﺗﺮ ﺑﻮد … و اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی اﺳﻔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﻢ …
برای دریافت ویژه نامه “ سی نمای بهاری ” اینجا را کلیک کنید .