یادداشتی بر فیلم ” رخ دیوانه ” به کارگردانی ابوالحسن داوودی
پس از مدت ها دیدن فیلمی مرا به سینمای ایران امیدوار کرد . امید به اینکه ما هم می توانیم سینما ، به معنای صنعت داشته باشیم و از این طریق حرفی برای گفتن در جهان .
ابوالحسن داوودی با ” رخ دیوانه ” نشان داد هم سینما را خوب می شناسد و هم قصه گوی خوبی است ، که برآیند این دو می شود فیلمی سرگرم کننده که تا آخرین پلان نیز چیزی برای غافلگیر کردن و رو دست زدن به تماشاچی دارد .
” رخ دیوانه ” با پرداختن به موضوعی اجتماعی یکی از معضلات و مشکلات جامعه ی امروز ما را که رو به مدرن شدن پیش می رود ، به تصویر می کشد و با شهامت نشان می دهد که فضای مجازی می تواند سرآغاز داستانی باشد که نتیجه ی آن جز فاجعه چیزی نخواهد بود . پرداختن به این موضوع با کارگردانی درست و بازی خوب بازیگرانی چون طناز طباطبایی ( ماندانا ) ، امیر جدیدی ( پیروز ) ، ساعد سهیلی ( مسعود ) ، نازنین بیاتی ( غزل ) صابر ابر ( کاوه ) و … مخاطب را تا آخرین لحظه با خود همراه می کند ، به گونه ای که در بسیاری از لحظه های فیلم با همزاد پنداری با شخصیت های داستان با آن ها در این ماجراجویی شرکت می کند .
یکی از ویژگی های فیلم که استفاده ی درست و مناسبی از آن شده ، موسیقی متن فیلم است . کارن همایونفر بار دیگر نشان داد نه تنها در زمینه موسیقی استاد است بلکه سینما را نیز به خوبی می شناسد و نحوه ی استفاده ی درست و صد البته اغراق نشده از موسیقی در لحظات حساس را می داند . در برخی صحنه های فیلم که شرایط بسیار بحرانی است موسیقی که البته در اینجا نباید هدایت کارگردان را هم فراموش کنیم ، سعی نمی کند با ایجاد تشویش دو چندان برای مخاطب جذابیت ایجاد کند بلکه با قصه ای که در حال روایت آن است این اتفاق صورت می گیرد .
علاوه بر موسیقی ، تیتراژ پایانی نیز بسیار قابل اعتناست . تیتراژ پایانی فیلم خلاقانه و جالب است و هماهنگی بسیاری با محتوا و اولین سکانس فیلم دارد . تیتراژ به این صورت است که گویا فردی در یکی از شبکه های اجتماعی مجازی در حال گشت و گذار است و در این حین عوامل فیلم نیز معرفی می شوند و نحوه ی نمایش تیتراژ یادآور سکانس اولیه است که به معرفی شخصیت های درون فیلم می پردازد .
فیلم ” رخ دیوانه ” فیلمی قصه گو و سرگرم کننده است که در میان فیلم هایی که حداقل در چند وقت اخیر بر پرده سینما جای گرفته اند یک سر و گردن بالاتر می ایستد . فیلمی که مرا به سینمای ایران امیدوار کرد و نشان داد که اگر بخواهیم توانایی رقایت با سینمای جهان را نیز داریم .
پریسا دامادی – سینما فستیوال