کیمیایی بدون تیزی

سهم جشنواره امسال از کیمیایی، فیلم بد متروپل است. فیلمی که خیل بسیاری از دوستداران سینه چاک سینما اش را ناامیدتر کرد. سینمای تیزی، چاقو و حق ناموس بگیر امسال ، هیچکدام از این ها را نداشت. قهرمان زنش کتک خورده و هتک حرمت شده به غلط کردن و کنیزی تن در می دهد. چاقویش در دست زن دیگر است آن هم نمایشی. و مردانش بعد از تهدید به خبر کردن پلیس به جای چاقو با چاه باز کن پلاستیکی به دعوا می روند. تازه آن هم پشت پرده تا ما فقط شاهد کتک خوردن و زدن سایه ها باشیم و خون هایی که به سبک تارانتینو به شیشه پاشیده می شود. بعد هم معلوم نیست چطور بدمن و قهرمانان هر دو سالم اند؟ آدم گیج می شود. مگر جذابیت سینمای کیمیایی همین دعواهایش نبود؟  قیصر ، گوزن ها ، رضا موتوری حتی سربازان جمعه و جرم را بیاد بیاورید. متروپل اما تنها مزیت اش این است که آشفتگی جرم و محاکمه در خیابان و رئیس را ندارد ولی همچنان دیالوگ هایی که بین آدم های فیلم ردو بدل می شود بی ربط و بی سرو ته اند بدون اینکه مخاطب از چیزی سردر بیاورد. یک جمله در مورد انبار موتور بعد زن رفیق ” کتی” ، سینما و ورشکستگی ،چک ،بلیط هواپیما ، فرودگاه رفتن و نرفتن و … قصه زن پناه آورده را هم به آن اضافه کنید. همه حرفها زده می شود بدون آنکه کسی را معرفی کند. این مشکل در مورد لوکیشن فیلم هم صدق می کند: سینما متروپل ( اسم فیلم از این جا آمده ). قبل از ورود به سینما دوربین ۲ بار روی اسم متروپل تیلت می کند ، فکر کردم قرار است بزرگ داشتی از سینما باشد اما در حد عنوان باقی می ماند و نقش دراماتیکش تنها روشن بودن چراغ اش است در آن تاریکی و نه حتی پناه بردن به آن.

شکیبا سام – سینمافستیوال