چرا انقلاب کردیم و امروز شاهد چه چیزی در سینما هستیم؟!

درآغاز کلید خوردن مبارزات ما ایرانی ها که منجر به انقلاب ۲۲ بهمن ۵۷ شد، یک سری دلایل برای مبارزه داشتیم که در طول سالهای متمادی تبدیل به هدف شدند، اهدافی والا .

اهدافی که برای آن می جنگیدیم و حاضر بودیم که حتی جان عزیزمان را بر سر آن فدا کنیم.

اهدافی که اگرچه در آغاز دست نیافتنی می نمود ولی اراده کردیم وآنرا بدست آوردیم.

هدف ما بیرون آمدن از زیر بار ظلم و ستم بود. رهایی از دیکتاتوری و خفقان . نجات از سلطه ی بی دلیل وقلدرمآبانه ی غرب بود و به طور کلی استقلال هویتی و شخصیتی کشورمان از استثمار و استعمار. هدف ما استقلال و هویت بخشی به فرهنگمان هم بود.

می خواستیم همزمان برآمده از دینمان، ملیتمان، شخصیتمان، تاریخمان و البته هویتمان باشد. می خواستیم تحقیر نشویم. می خواستیم چندم نباشیم، همیشه اول باشیم.

حتی در دنیا حرفی برای گفتن داشته باشیم.حرفی مستقل که مال خودمان باشد، بکر ! نشخوار دیگران نباشد. نوشته، کلام، موسیقی، نمایش، نقاشی، فیلم و …

معرف ایرانی مومن، پاک، نجیب و خداپرست باشد به خصوص برای سینما که یکی از پرمخاطب ترین و قابل دسترس ترین مضامین هنر است. سینما باید هم پاک باشد و هم پاک کند جامعه را از پلشتیها، از تنگ نظری ها و از بی ادبی ها.

و به قول آن پیر فرزانه که فرمود: (سینما یکی از مظاهر تمدن است که باید در خدمت این مردم، در خدمت تربیت این مردم باشد نه اینکه جوانان را به توحش بکشاند و عقب نگه دارد. )^(۱)

سینمای ایران قبل از انقلاب ۵۷ با یدک کشیدن هنر، بی بند و باری را بین مردم رواج می داد. از نظر امام خمینی فیلم های سینما و تلویزیون از فرآورده های غرب یا شرق بود که جوانان ایران را از مسیر عادی زندگی و کار و صنعت و تولید و دانش منحرف و به سوی بی خبری از خویش و بدبینی نسبت به فرهنگ کشور خود سوق می داد.

و ما انقلاب کردیم که فیلم های سینما و تلویزیون، فرآورده و محصول خودمان باشد و جوانان را به سمت تولید و صنعت و دانش سوق دهد و قرارمان این شد که سینما همراه و همقدم مردم باشد.

 در مسیر تحولات جامعه باشد. تولید فیلم در جهت درک عمومی باشد، سلیقه ای و شخصی نباشد.

قرار بود فیلم هایمان مردم را به سالن سینما بکشاند. جذاب و انسان ساز باشد.

اما چه شد؟! امروز شاهد چه چیزی در سینما هستیم؟ حالا دیگر تمام آن اهداف والایمان در حوزه ی سینما تبدیل به شعار شده. سال به سال که می گذرد فیلم ها بیشتر تنزل می کنند. بیشتر افت می کنند چه از نظر تکنیک و ساخت، چه از نظر محتوا !!

هر سال هم دور هم جمع می شویم، جشنواره ی بین المللی برگزار می کنیم و در آخر از هم تقدیر می کنیم و به فیلم هایی که ارزش تشویق و جایزه ندارند، جایزه می دهیم !

مردم دیگر به سینما رقبتی نشان نمی دهند. سالن های سینما خلوت شده و مردم از سینما رو برگردانده اند. دلسرد شده اند. دیگر سینما را آیینه ی خود نمی دانند. چون که سینما همراه مردم نیست. عقب تر از مردم و بی اعتنا به مردم است.

آیا قرار ما این بود؟ این بود ترویج شوق پیشرفت؟ این بود ترویج اعتماد به نفس و اعتقاد به ارزش های اسلامی و ملی در جامعه ! که قرار بود با تولید فیلم های موثر و برتر ایجاد شود ؟

(هنر سینما به عنوان یک روایتگر مسلط [است]که هیچ روایتگری تاکنون نیامده و  در بین شیوه های هنری روایت یک واقعیت و یک حقیقت تا امروز به این کارآمدی نیامده [و سینما ] یک هنر پیچیده و پیشرفته و متعالی ست. )^(۲) 

که متاسفانه امروز تمام این خواسته ها و تمایلات رهبر فرزانه مان خلاصه شد به جمله ای از ایشان در سربرگ بلیت های جشنواره !

(کلید پیشرفت کشور به میزان زیادی دست شما سینماگران است.)^(۳)

کلاه مان را قاضی کنیم ، ما سینما گران ، منتقدین ، نویسنده های سینمایی آیا براستی این چنینیم !؟

به هر حال، امسال نیز گذشت…

علی محمد مطلق – سینمافستیوال

____________________________________________________________________________________

۱-از بیانات امام خمینی ^(ره)

۲-از بیانات مقام معظم رهبری

۳- از بیانات مقام معظم رهبری