یادداشتی بر فیلم “پرویز” به کارگردانی مجید برزگر
ریتم آرام و بعضا کُند ، مهمترین شاخصه ی فیلم “پرویز” به کارگردانی مجید برزگر است. این شاخصه همراه با کادر هایی تکراری ، یکنواختی را در سراسر فیلم بیش از پیش به بیننده القا می سازد. تا جایی که در ابتدا ، جان مخاطبش را به لب می رساند تا بخواهد شخصیت پرویز را معرفی کند.
کاراکتر “پرویز” ، مردی ست پنجاه ساله و بیش از حد چاق که همواره به خانواده و جامعه اش خدمت می کند و همواره از سوی آن ها مورد بی مهری و بی توجهی قرار می گیرد.
این روند تا ازدواج پدر و بیرون راندن پرویز از خانه و سپس از شهرک (جامعه ای که سالها در آن زندگی کرده است) ادامه می یابد. و مهم ترین ضعف فیلم از همین جا آغاز می شود. جایی که ما این تغییر شخصیت را در کاراکتر پرویز نمی بینیم. این می شود که در ادامه ی فیلم، هنجار شکنی های او برای مخاطب بیش از آن که همزاد پنداری به همراه داشته باشد ، لوس و خنده دار می نماید.
اوج این اتفاق هم در کشتن پیرمرد رخ می دهد و به میزان غلو آمیز بودن صحنه ، خنده مخاطب هم بیشتر می شود. در صورتی که ما به عنوان مخاطب ، از ابتدا شاهد ظلم هایی که به این کاراکتر از سوی پدر و همسایگانش می شود ، هستیم و شخصیت پرویز که قرار است در مقام یک قهرمان حقش را از خانواده و جامعه اش بگیرد و همراهی مخاطب را با خود داشته باشد ولی ابدا این اتفاق نمی افتد و حتی در بعضی مواقع او را خسته می کند.
بازیگر نقش پرویز ( لِوون هفتوان ) توانسته از پس ایفای نقشش برآید ولی سایرین نه . مصنوعی و غیر قابل باور بازی می کنند . بالاخص بازیگر نقش پدر پرویز و پسر نوجوان همسایه.
و نکته ی دیگر آن که مشخص نیست چرا مواقعی که صحنه ثابت است ، دوربین روی دست است و می لرزد.
فیلم سینمایی “پرویز” که به درستی در زیر مجموعه هنر و تجربه اکران عمومی یافته است ، تجربه ای ارزشمند برای کارگردان جوان است . به شرط آن که دریافت جوایز از جشنواره های مختلف داخلی و خارجی باعث نشود که بخواهد ره صد ساله را در یک شب طی کند!!!
فریبا برومند – سینما فستیوال