وقتی دشمن شیطان صفت مان “آمریکا” گستاخی را به انتهای حد خود می رساند و از همه ی گزینه های روی میز، از جمله نظامی سخن می گوید هراسی نداریم، چرا که می دانیم در این زمینه آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند!
اما کاش وقتی صحبت از گزینه های روی میز می شد، ما اهالی سینما نیز می توانستیم به حد توانمان گزینه ای روی میز بگذاریم.
توان ما سینماست ؛ و سینما گرچه بخشی از مبنای فرهنگ هر ملت است اما به خودی خود مدیوم کمی نیست. مدیومی تاثیرگذار ! مدیومی متقابل و متواضع !
چنانکه به تعبیر حکیمانه مقام معظم رهبری خطاب به سینماگران : (شما ببینید تاثیر یک فیلم هنری کارآمد، در مقایسه با یک منبر چقدر فاصله دارد.)(۱)
اما کاش ما و دولتمردان ما ، از آغار انقلاب تا کنون قدر این مدیوم را می دانستیم و آنچنان که بایسته و شایسته بود به این هنر می پرداختیم.
کاش ما با نوشته هایمان معامله نمی کردیم. صادقانه می نوشتیم و تمام باورهایمان را بر سر تعریف و تمجید های سیاسی و جناحی به فراموشی نمی سپردیم.
کاش فیلمسازان ما، می توانستند در همه ی دوره ها همگام با مردم شان پیش روند و از غافله جا نمی ماندند و همچون مردم شان قدر شهدای سرزمین شان را می دانستند.
کاش اگر فیلمی درست بود و خوش ساخت به خاطر سلیقه ی شخصی مان برخورد شخصی، جناحی و سیاسی نمی کردیم. بلکه با تیغ نقد و مدیریت صحیح فرهنگی ، مخالفمان را تبدیل به منتقد وحتی منتقد را تبدیل به موافق می کردیم.
کاش هر اعتراض فیلمسازی را اقدام بر علیه امنیت ملی نمی دانستیم که فیلمساز وطنی مان بهانه به دست بیاورد و جام به جام دشمنانمان بزند.
کاش سینماگران ما نیز قدر این مدیوم را می دانستند عاری از شهوت و آز و طمع، عاری از بیانیه های سیاسی به دنبال پیشرفت کشور و ارتقا هنر این مرز و بوم بودند.
کاش قدر این جمله را می دانستیم: (کلید پیشرفت کشور به میزان زیادی دست سینماگران است.)(۲)
کاش در سینما حرفی برای گفتن داشتیم که تمام دغدغه مان نشود پاسخ دادن به فیلمی ضعیف و مبتدی نظیر آرگو که از پس همان هم بر نیاییم و فقط افسوس بخوریم.
کاش سینمایی داشتیم قوی و تاثیرگذار! سینمایی که می توانست گزینه ی روی میز ما باشد در مقابل تمام گزینه های روی میز دشمن!
سید مرتضی امیدی
_________________________________________________________________________________________________
۱- از بیانات مقام معظم رهبری
۲- از بیانات مقام معظم رهبری
ما ازاین گزینه های قوی فرهنگی کم نداریم
بعد از خوندن مقاله فوق ،با خودم گفتم مثل آمریکایی ها جرات نداریم از گزینه های واقعی مون حرف بزنیم.
الان اگه ملاقلی پور ها و آوینی ها و …. در بین ما بودن،شاید شاهد این گونه مقالات تلخ و تکان دهنده نبودیم.
saman