این مطلب به قلم مسعود فراستی، منتقد سرسخت و یکدنده ی سینمای ایران است که در تاریخ دوشنبه 14 بهمن ماه 1392 در روزنامه اعتماد منتشر شده است .سایت سینمافستیوال بعد از این مطالب منتقدان موثر سینمای ایران را منتشر خواهد کرد.
” قلم ها آزادند.” ، “تلخی و یاس بس است.” “همه باید دربرای نشاط و امید بگوییند ، بنویسند و تولید کنند. ” این جمله و شبیه اش – نقل به مضمون – این روزها زیاد از طرف مقامات دولتی گفته می شود. بخش اول جمله به شدت مترقی و در تایید آزادی است. قسمت دوم در توضیح وضیت است. و بخش سوم نفی بخش اول است و در تایید هنر و فرهنگ دستوری و فرمایشی. قسمت دوم و سوم نفی نقد است و تخطئه آن.
چگونه می شود در شرایطی که هنوز چیزی به طور ملموس درست نشده مگر تا حدی تحریم های خارجی و وضعیت اقتصادی همچنان بیش و کم همانی است که بود و فشار بر گرده طبقه متوسط و پایین کاهش نیافته. در زمینه فرهنگ هم راند خواری به قوت خود باقی است – آدم ها و طیف ها عوض شدند – و سینمای دولتی نیز ، منتقدان را به سکوت و ” بس است ” دعوت کنیم و صدایشان – و نقدشان – را مجالی ندهیم . و در عوض در بحث فرهنگ تبلیغ نشاط و امید کنیم و به فیلمسازان و…. سفارش امید دهیم.
آیا امید را می شود تزریق کرد؟ و تلخی را دستور به شیرینی ؟ یا باید شرایط و وضعیت را به سامان کرد تا امید بشکفد؟ برای شکوفایی آن پذیرای نقد بودن راه حل بهتری نیست.
این یک حرف را قبول دارم.
ولی فراستی هم زرنگ است و از هر فرصتی برای آوردن اسم نقد استفاده می کند.