یادداشتی بر فیلم ” عادت نمی کنیم ” به کارگردانی ابراهیم ابراهیمیان
“عادت نمی کنیم ” فیلم قصه گو ، سرگرم کننده ولی متوسطی است .
قصه گو است از این جهت که وقایع در بستر زمان و مکانی مشخص می گذرند و موقعیت ایجاد شده قابل تشریح است و این سرگرم کنندگی اثر را موجب می شود و این اصلی ترین و مهمترین ویژگی یک اثر سینمایی است .
اما با این همه این ها “عادت نمی کنیم ” یک فیلم متوسط است :
از نبود منطق روایی در قصه رنج می برد و مدام برای تماشاچی این سوال را ایجاد می کند که ” مگر می شود ؟! “
بازیگران به شدت تیپیکال هستند و گاها این مساله ناشی از انتخاب اشتباه آن ها برای نقش هایشان است ، محمدرضا فروتن که مانند عروسک کوکی است ، حدیث میر امینی که اساسا یا نقش را درک نکرده است یا نقش اشتباه نوشته شده است یا انتخاب اشتباه است که البته بار بیشتر این تقصیر به گردن نویسنده است و بعد انتخاب بازیگر و کارگردانی ما آنچه از حدیث میرامینی و کاراکتر او می بینیم تنها دختر بچه ای ساده و شهرستانی است نه یک زن مطلقه که همسر دوم مردی زن دار شده است .
و هدیه تهرانی که اساسا اشتباه برای این نقش انتخاب شده است و نتیجه بیش از اندازه شبیه کاغذ بی خط تقوایی شده است و هیچ کمکی به پیشبرد قصه نمی کند و ساره بیات که مثل همیشه است با اکت هایی تکراری و توناژ صدای یکنواخت و …
“عادت نمی کنیم” از افت شدید ریتم رنج می برد و قصه چنان ریتمِ کنش و واکنش هایش و فیلم چنان ریتمِ عناصر بصری و دیدنی اش ضعیف و کند است که فیلم از نیمه به بعد علی رغم حضور بازیگران معروفش و علی رغم بازی خوب حمیدرضا آذرنگ که به جذابیت فیلم کمک کرده است ، دیگر دیدنی نیست و تماشاچی به زحمت خودش را به آخر می رساند .
“عادت نمی کنیم ” علی رغم برخی از نظرات در مورد این فیلم پایان باز ندارد و قصه اش پایان مشخص دارد گرچه شاید این پایان دلخواه مخاطب نباشد و همین باعث می شود که او دنبال پایان دیگری می گردد .
المیرا نداف – سینما فستیوال