مطلب زیر از سری نوشته های شما بینندگان عزیز است و انتشار آن الزاما مبنی بر تایید سینمافستیوال نمی باشد. همچنین خوانندگان می توانند هرگونه یادداشتی در تائید یا تکذیب این مطلب به سینمافستیوال ارسال نمایند تا در بخش یادداشت های شما قرار داده شود.
پروانه مسلمی
جهانگیر الماسی از آن دست سینماگرانی است که کار خود را با تئاتر آغاز کرد و پس از آن وارد دنیای فیلم و سینما شد . در طی سالهای فعالیت خود در عرصۀ سینما و تلویزیون او را همیشه در قالب بازیگر، نویسنده و یا تهیه کننده دیده ایم. اما امروز در سی و دومین جشنواره فیلم فجر، جهانگیر الماسی در کسوت کارگردان ظاهر شده است.
الماسی در “رنج و سرمستی” دست روی موضوع خوبی گذاشته است اما چون نتوانسته در اجرا موفق عمل کند، حاصل کار فیلمی بسیار خسته کننده، بدون روند منطقی داستان (چرا که اساسا فیلمنامه مشکل دارد)، پر از سوال های بی پاسخ و … شده است. فیلمی که هم در فیلمنامه ضعف دارد، هم در کارگردانی و هم در بازی بازیگران و تمام این عوامل سبب شده است که مخاطب بعد از گذشتن ۱۰ دقیقه از شروع فیلم، دیگر تحمل تماشای پلان های مقطعِ بزور به هم چسبیده شده ی “رنج و سرمستی” را نداشته باشد. جهانگیر الماسی همچون بسیاری از کارگردان های فیلم اولی حرف های بسیاری برای گفتن دارد اما چون گمان می کند، اولین فیلم یعنی آخرین فیلم، در بیان حرف هایش عجله به خرج داده است و همین مسئله باعث شد تا مخاطب چیزی از آنچه قصد بیانشان را دارد سر در نیاورد.