مطلب زیر از سری نوشته های شما مخاطبین عزیز است و انتشار آن الزاما مبنی بر تایید سینمافستیوال نمی باشد. همچنین خوانندگان می توانند هرگونه یادداشتی در تائید یا تکذیب این مطلب را به سینمافستیوال ارسال نمایند تا در بخش یادداشت های شما انتشار داده شود.
سمیرا صیفی
فیلم سینمایی “رد کارپت” که شاید بهتر باشد به جای فیلم به آن گفت تجربه ی سینمایی، در جشنواره ی فجر سی و دوم به روی پرده رفت. این فیلم که در زمان اکران عمومی خود با اقبال و استقبال زیادی از سوی مردم روبرو شده است سفر یک بازیگر سیاهی لشکر سینمای ایران به جشنواره ی کن و تلاش او برای ملاقات با اسپیلبرگ را به تصویر می کشد.
رضا عطاران که به گفته ی خودش برای ساخت این فیلم تنها یک ایده ی یک خطی در دست داشته است و کار را مستند و بدون فیلمنامه پیش برده، نتوانسته است از عهده ی پرداخت فیلم و شاخ و برگ دادن به ایده ی خود و حتی روایت قصه برآید.
فیلم با ریتمی یکدست، بدون تعلیق و داشتن پیرنگ و خرده پیرنگ پیش می رود و تنها چیزی که مخاطب را به خود جذب می کند طنزهای موقعیتی است که عطاران در خلال فیلم آنها را پیاده می کند.
فیلم “رد کارپت” که از رکن های اصلی فیلم مانند قصه و حتی شخصیت پردازی نیز برخوردار نیست ولی از پس اولین رسالت سینما یعنی سرگرمی برآمده است. سرگرمی که توانسته است با جذب مردم به سینماها بار دیگر کسادی گیشه ی سینمای ایران را به طور موقت کنار بزند. البته عطاران مقداری از فروش فیلمش را مدیون اسم و رسمی است که توانسته در سینما و حتی تلویزیون ایران آن را تبدیل به بِرند کند. بِرندی که می تواند چه در مقام کارگردان و چه در مقام بازیگر فروشی مطلوب را برای فیلم به ارمغان آورد.